بابونه

بابونه Chamomile نام علمی Chamaemelum nobile
بابونه گياهي است دائمي و كوچك بارتفاع تقريبا 30 سانتيمتر داراي بوئي معطر كه در چمنزارها و اراضي شني مي رويد . ساقه آن برنگ سبز مايل به سفيد ، برگهاي آن كوچك متناوب و داراي بريدگيهاي باريك و نامنظم و پوشيده از كرك است . گلهاي آن مجتمع در يك طبق كه بطور منفدر در انتهاي ساقه گل دهنده در تابستان ظاهر مي شود . در هر طبق گلهاي سفيد در اطراف و گلهاي زرد در قسمت وسط قرار دارند .
تركيبات شيميايي:گلهاي بابونه داراي اسانس روغني آنته مين ( Anthemine) تانن ، فيتوسترول و همچنين ماده اي تلخ بنام اسيد آنته ميك Anthemique Acid مي باشد .
خواص داروئي:بابونه از نظر طب قديم ايران گرم و خشك است و از تقويت كننده هاي تلخ بحساب مي آيد . جالينوس حكيم آنرا براي درمان تب و لرزهاي نوبه اي بكار مي برد . 1) يكي از مهمترين خواص بابونه درمان زخم معده و ورم معده است و اين گياه بآساني اين مرض را درمان مي كند و آنهائيكه سالهاست با اين مرض دست بگريبان هستند و از قرص هاي مختلف گران قيمت نظير Lozac وZantac و غيره استفاده مي كنند مي توانند با استفاده از بابونه خرج داروي خود را پس انداز كنند و همچنين سلامتي خود را بازيابند . براي درمان زخم معده يك ليوان چاي غليظ بابونه درست كنيد (4 قاشق چايخوري بابونه در يك ليوان آبجوش و يا چهار تا چاي كيسه اي بابونه در يك قاشق ليوان آب جوش ) و صبح ناشتا هستيد اين ليوان چاي را بنوشيد و سپس در رختخواب به پشت دراز بكشيد و بعد از چهار دقيقه بخوابيد و البته بعد از يكربع ساعت مي توانيد صبحانه خود را ميل كنيد . اين عمل را بمدت دو هفته ادامه دهيد تا زخم و ورم معده بكلي شفا يابد. 2) بابونه اعصاب و قواي جنسي را تقويت ميكند . 3) بابونه مقوي مغز است . 4)بابونه ادرار آور و قاعده آور است . 5)اين گياه ترشح شير را در مادران شير ده افزايش مي دهد . 6)درمان كننده سردرد و ميگرن است . 7)استفاده از بابونه سنگ مثانه را خرد و دفع مي كند . 8)اگر كسي قطره قطره ادرار مي كند به او چاي بابونه دهيد تا درمان شود . 9)بابونه درمان كننده كمي ترشحات عادت ماهيانه است . 10)براي درمان چشم درد ، بابونه را در سركه ريخته و بخور دهيد . 11)براي تسكين دردهاي عضلاني چاي بابونه بنوشيد . 12)جويدن بابونه براي التيام زخم هاي درمان مفيد است . 13)خوردن 5 گرم ريشه بابونه با سركه رقيق محرك نيروي جنسي است ( ريشه بابونه گرم تر و خشك تر از گل بابونه است ) 14)بابونه تب بر و تسكين دهنده درد است . 15)بابونه تقويت كننده معده است . 16)براي تسكين درد در هنگام دندان درآوردن بچه ها ، بآنها چاي بابونه بدهيد . 17)براي رفع بيخوابي و داشتن يك خواب آرام و راحت ، كافي است ده دقيقه قبل از اينكه به رختخواب برويد يك فنجان چاي بابونه بنوشيد . 18)بابونه درمان كننده بي اشتهايي است . 19)بابونه براي رفع ورم روده موثر است . 20)چاي بابونه درمان كننده كم خوني است . 21)از بابونه براي رفع كرم معده و روده استفاده كنيد . 22)بابونه تسكين دهنده دردهاي عادت ماهيانه است . 23)بابونه براي رفع زردي مفيد است . 24)حمام بابونه اثر نيرو دهنده درد . براي اين منظور چند قطره اسانس بابونه را در وان حمام ريخته مدت يكربع ساعت در آن دراز بكشيد . 25)براي تسكين درد ، چند قطره اسانس بابونه را با يك قاشق روغن بادام مخلوطكرده و روي محل هاي دردناك بماليد درد را تخفيف مي دهد . 26)اسانس بابونه مخلوط با روغن بادام براي رفع ناراحتي هاي پوستي نظير اگزما ، كهير و خارش مفيد است . 27)براي رفع گوش درد و سنگيني گوش ، يك قطره روغن بابونه را در گوش بچكانيد . 28)اسانس بابونه چون اثر قي آور درد در مورد مسموميت هاي غذايي مصرف مي شود . 29)روغن بابونه را براي از بين بردن كمردرد ، درد مفاصل و نقرس روي محل درد بماليد . 30)با چاي بابونه اگر موهاي بلوند را بشوئيد آنها را روشن تر و شفاف تر مي كند . 31)آنهائيكه يائسه شده اند بهتر است همه روزه چاي بابونه بنوشند زيرا اختلالات يائسگي را برطرف مي كند . 32)بابونه ضد آلرژي است .
طرز استفاده:اسانس بابونه : حدود 0/8 تا 1 درصد اسانس در اين گياه وجود دارد كه بوسيله تقطير با بخار آب بدست مي آيد . رنگ اين اسانس آبي روشن است ولي در اثر كهنه شدن برنگ زرد مايل به قهوه اي در مي آيد . بوي اين اسانس بسيار قوي و طعم آن معطر و سوزانده است . اسانس بابونه در عطر سازي و براي معطر كردن غذاها بكار مي رود . چاي بابونه با دم كرده بابونه : براي درست كردن چاي بابونه يك قاشق چايخوري گياه بابونه خشك را در يك فنجان آب جوش ريخته و بمدت 5 دقيقه بگذاريد دم بكشد . روغن بابونه با روغن زيتون : گل خشك بابونه را با برابر وزنش روغن زيتون مخلوط كرده و روي آتش ملايم بگذاريدتا دم بكشد ( نبايد بجوشد ) و گاه گاه آنرا هم بزنيد . سپس آنرا از روي آتش برداريد و بگذاريد تا مدت 24 ساعت بحال خود بماند . سپس آنرا از صافي با فشار در كرده و در شيشه اي دربست نگهدري كنيد ( براي نفخ شكم و قولنج آنرا روي شكم بماليد ) روغن بابونه : براي تهيه روغن بابونه مقدري از گل خشك بابونه را با چهار برابر وزن آن روغن كنجد مخلوط كرده و سپس باندازه دو برابر گل بابونه بآن آب اضافه كنيد . آنرا روي چراغ گذاشته و بگذاريد بجوشد تا اينكه آب آن بكلي تبخير شود و فقط روغن باقي بماند البته بايد دقت كرد كه روغن نسوزد .
مضرات :مضرات خاصي براي آن بيان نشده است . منبع: http://www.irteb.com/herbal/plantbank-chamomile.htm

شرح گیاه

درختچهای کوچک و گسترده روی زمین که بلندی آن از نیم متر تا یک متر و خاردار است و کرکهای تیزی دارد. غلاف میوهی آن کرکدار، کمی ضخیم و خمیده و اسفنجی است و تخمدان آن پوشیده از تارهای ابریشمی است. میوهای بندبند با ظاهری منظم دارد که ریشهی آن بسیار عمیق میشود تا به آب برسد. دانه های آن در ابعاد ارزن و به رنگ سرخ است. از این گیاه مادهی قندی به نام «ترنجبین» به خارج ترشح می شود.

ترکیبات شیمیایی: طی تحقیقات انجام شده، ترنجبین دارای مله زیتور می باشد. بررسیهای جدیدتری نشان میدهد که مادهی قندی ترنجبین برخلاف آنچه که ذکر شد فقط ساکارز می باشد. مله زیتورتری ، ساکاریدی است که از دو مولکول گلوکز و یک مولکول فروکتوز تشکیل یافته است.

مصارف محلی : جهت درمان ناراحتی های کلیوی و کم کاری کبد و دفع سنگ کلیه مصرف می شود.

خواص مهم دارویی و مصارف گیاه: خاصیت ضدعفونی کنندگی خوبی دارد و میکروبها را از بین میبرد، به همین دلیل برای درمان بیماریهای عفونی مفید است.

ترنجبین در طبابتهای ایرانی مصرف فراوان داشته، برای شیرین کردن داروها به کار میرود. جوشاندهی آن معرق است. مالیدن روغن برگهای آن برای روماتیسم بسیار سودمند است و مالیدن گلهای آن برای بواسیر مفید. عرق گیاه ترنجبین اگر مدتی با ملایمت خورده شود برای سنگ کلیه و مثانه تا حدودی مؤثر است. از دانهی گردهی این گیاه می توان در بررسیهای پزشکی جهت مشخص کردن و تست آلرژی و تهیهی واکسن ضد آلرژی استفاده کرد.

*ملین و مسهل است. دوز مصرفی ترنجبین به عنوان ملین بر حسب سن بیمار بین 10 تا 70 گرم است که با کمی آب مصرف می شود. این گیاه اگر به مقدار کم خورده شود، ملین و اگر به مقدار زیاد مصرف شود، مسهل است.

در تسکین سرفه و درد سینه موثر است.

برای تسکین عطش و تب مفید است.

خاصیت ضدعفونی کنندگی خوبی دارد و میکروبها را از بین میبرد، به همین دلیل برای درمان بیماریهای عفونی مفید است.

خوردن ترنجبین با آب پنیر برای اخراج اخلاط سوخته، با ماءالشعیر برای دفع اخلاط گرم، با کره برای باز کردن ادرار (در مواردی که ترشح ادرار بند می آید) مفید است.

اگر ترنجبین با آب زیره خورده شود، برای دفع صدای شکم که با تب خفیفی توام باشد، نافع است.

احتیاط کنید

بیماران مبتلا به حصبه، اسهال خونی، بواسیر، خون ادراری و آبله از خوردن ترنجبین خودداری کنند.

ترنجبین برای طحال و اشخاص گرممزاج مضر است.

تهیه آب ترنجبین

برای تهیه آب ترنجبین، مقداری ترنجبین را در آب جوش حل میکنند. سپس مایع صاف روی آن را برمیدارند و می گذارند قدری بماند تا مواد خارجی آن ته نشین شود. حالا مایع صاف شده روی آن، آمادهی خوردن است.

آب ترنجبین اگر صبح ناشتا خورده شود، موثرتر است. مقدار خوراکی معمول آن 12 تا 35 گرم است.

خواص مشترک شیرخشت و ترنجبین

خاصیت ضدعفونی کننده دارند و میکروبها را از بین میبرند.

حرارت و تب بدن را از طریق افزایش ترشحات بدن کاهش می دهند.

خوردن آب هندوانه و آب لیموی شیرین همراه شیرخشت و ترنجبین، برای درمان «زردی» مفید است.

مقوی کبد، معده، کلیه و رودهها است.

چنانچه شیر جوشیده را با شیرخشت و ترنجبین مخلوط و شیرین کرده، آن را به صورت بمالید، جهت طراوت گونه بسیار موثر است.

به سبب داشتن املاح زیاد و کلسیم، برای معالجه و پیشگیری از نرمی استخوان اثری نیکو دارد.

برای شیرین کردن داروها حتماً از این دو گیاه استفاده کنید.

شیرینی این دو نه تنها برای دندان مضر نیست بلکه از کرمخوردگی و پوسیدگی دندانها جلوگیری میکند.

برای رفع علائم ناشی از سرماخوردگی از قبیل سینه درد و سینه پهلو، خصوصاً در فصل زمستان توصیه می شود که صبحانه یک لیوان شیر که با ترنجبین شیرین شده باشد بنوشید.

وجود قند در ترنجبین و شیرخشت، برای مبتلایان به «مرض قند» مضر نمیباشد.

12- اگر میخواهید اطفال شما رشد کاملی داشته باشند، شیرخشت و ترنجبین به آنها بدهید. مخصوصاً به اطفال شیرخوار به جای شربت قند، شربتی از این دو به آنها بدهید تا استخوانبندی آنها محکم شده و زود دندان درآورند.

13- ترنجبین باعث لینت مزاج شده و جهت صفرا و رفع سرفه و استفراغ مفید است.

14-همچنین حرارت درونی، خارش بدن و ناراحتی های ادراری را بر طرف میکند و تب بُر است.

15-شیرخشت مقوی کبد و امعاء و احشاء بوده، سرفه، تنگی نفس، برونشیت و خشونت حلق و شش را بر طرف میکند و چنانچه با ماءالشعیر خورده شود، بهتر است.

16-شیرخشت در افراد گرممزاج که تب دارند خاصیت تب بری دارد. در تبهای عفونی مشکوک نیز به صورت مسهل مورد استفاده قرار میگیرد.

17- برای درمان تبهای شدید و حرارتی نیز توصیه میشود هندوانه به همراه شیرخشت مصرف شود.

18- همچنین شیرخشت برای بسیاری از امراضی که از حرارت و گرمی باشد، از قبیل حصبه و ... سودمند است.

19-در تبهای حاد، آبلهمرغان، انواع حصبه و اسهال خونی، بواسیر و دیده شدن خون در ادرار، از خوردن ترنجبین خودداری کرده و به جای آن شیرخشت میل نمایید.

روش کشت گیاه

بهره برداری از پآیههای خودروی گیاه نیازها را تأمین می کند، لیکن در صورت نیاز، تکثیر آن از طریق دانه است که برای این کار، دانهی گونههای شناخته شده را که ترنجبین تولید میکند، از ماه اسفند یا فروردین در زمین مورد نظر میکارند.

زمان و روش استحصال

در اواخر تابستان معمولاً ساقههای خشک شدهی گیاه را - که دارای این ماده، به صورت قطرات خشک شده است - جمع آوری کرده، بر روی پارچهای میگسترانند و تکان میدهند. با این عمل ترشحات خشک شدهی گیاه به صورت قطعات بسیار کوچک به دست میاید.

ترنجبین - شیر خشت

فوایدشیرخشت و ترنجبین

شیرخشت صمغ درختی است که در بعضی نواحی زمین می روید، طول این درخت تا سه متر می رسد و از چوب آن عصا درست می کنند. بهترین نوع شیرخشت آن است که قطعات آن درشت، سفید، شیرین و خالص بوده و چون در دهان گذاشته شود، زود حل شده و دهان و زبان را شیرین و خنک کند. شیرینی خاصی است غیر از شیرینی شکر و عسل. باید توجه کرد که این صمغ آلوده نباشد و پاک و خالص بوده و با گرد و غبار و خاشاک مخلوط نشده باشد. دارای دکستروز ساکارز، مانیت (همان ماده شیرین که به میزان 50 – 40% وجود دارد) و نشاسته است. همچنین دارای ویتامینهای مختلف مخصوصاً ویتامین D می باشد.ترنجبین صمغی است که بر شاخه و برگ گیاهی خاردار به نام ((خارشتر)) (ALKAGI) پیدا می شود. این شاخه ها و برگها را که دارای صمغند جمع آوری کرده و در آب شستشو می دهند، سپس آن آب را می جوشانند تا بخار شود و ترنجبین به صورت بلورهایی متبلور گردد. ترنجبین که یک مادۀ قندی طبیعی است علاوه بر خواص طبی و درمانی برای شیرین کردن داروها به کار می رود و به مراتب بهتر از قند می باشد.دستور مصرف شیرخشت: پنج گرم از دارو را در یک استکان کوچک آب داغ حل کرده و میل نمایید.دستور مصرف ترنجبین: برای کودکان بر حسب سن، یک قاشق مرباخوری تا غذا خوری از ترنجبین را در یک استکان آب جوش ریخته و به هم بزنید و میل نمایید، برای بزرگسالان 7 الی 10 مثقال ترنجبین را در یک لیوان آب جوش ریخته و میل کنید.
خواص مشترک شیرخشت و ترنجبین
1- خاصیت ضد عفونی کننده دارند و میکروبها را از بین می برند.
2- به مقدار کم ملین و به مقدار زیاد مسهل هستند ولی اسهال آنها با سایر مسهل ها فرق دارد. معده را پاک می کنند بدون آنکه ایجاد یبوست نمایند. ضمناً اخلاط سوخته و صفرا را نیز دفع می کنند.
3- حرارت و تب بدن را از طریق افزایش ترشحات بدن کاهش می دهند.
4- خوردن آب هندوانه و آب لیمو شیرین همراه شیرخشت و ترنجبین برای درمان زردی مفید است.
5- مقوی کبد، معده، کلیه و روده ها هستند.
6- چنانچه شیر جوشیده را با شیرخشت و ترنجبین مخلوط و شیرین کرده و آن را به صورت بمالید جهت طراوت گونه بسیار موثر است.
7- به سبب داشتن املاح زیاد و کلسیم برای معالجه و پیشگیری نرمی استخوان اثری نیکو و مؤثر دارند.
8- برای شیرین کردن داروها حتماً از این دو گیاه استفاده کنید.www.zibaweb.com
9- شیرینی این دو نه تنها برای دندان مضر نیست بلکه از کرم خوردگی و پوسیدگی دندانها جلوگیری می کند.
10- برای رفع علائم ناشی از سرماخوردگی از قبیل سینه و درد سینه پهلو خصوصاً در فصل زمستان توصیه می شود صبحانه یک لیوان شیر که با ترنجبین شیرین شده باشد بنوشید.
11- وجود قند در ترنجبین و شیرخشت برای مبتلایان به مرض قند مضر نمی باشد.
12- اگر می خواهید اطفال شما رشد کامل نمایند تا می توانید شیرخشت و ترنجبین به آنها بدهید. مخصوصاً به اطفال شیرخوار به جای شربت قند، شربتی از این دو به آنها بدهید تا استخوانبندی آنها محکم شده و زود دندان در آورند.
13- ترنجبین باعث لینت مزاج شده و جهت صفرا و رفع سرفه و استفراغ مفید می باشد. به عنوان ملین و مسهل نیز می توان از آن بخصوص برای بچه ها و افراد مسن استفاده نمود.
14- همچنین حرارت درونی، خارش بدن، ناراحتی های ادراری را بر طرف کرده و تب بُر نیز می باشد.
15- شیرخشت مقوی کبد و امعاء و احشاء بوده و سرفه، تنگی نفس، برونشیت و خشونت حلق و شش را بر طرف می کند و چنانچه با ماءالشعیر خورده شود بهتر است.
16- شیرخشت در افراد گرم مزاج که تب دارند خاصیت تب بری دارد. در تبهای عفونی مشکوک نیز به صورت مسهل مورد استفاده قرار می گیرد.
17- برای درمان تبهای شدید و حرارتی نیز توصیه می شود هندوانه به همراه شیرخشت مصرف شود.
18- همچنین شیرخشت برای بسیاری از امراضی که از حرارت و گرمی باشد، از قبیل حصبه و ... سودمند است.
19- در تبهای حاد، آبله مرغان، انواع حصبه و اسهال خونی، بواسیر و پیدا شدن خون در ادرار، از خوردن ترنجبین خودداری کرده و به جای آن شیرخشت میل نمایید.

تهیه و تنظیم: محبوبه بهرام مصیری

منبع: مجله ی روزهای زندگی – سال دهم – شماره دویست و بیست و یک

پرسیاوشان

تب بر - برونشيت - زردزخم - بيرون راندن اخلاط سينه - صفرا - بلغم - تقويت مو - سنگ مثانه - عفونت ريه - عفونت مثانه و كليه - سل - سرفه - ورم كليه - شوره سر - موخوره - جوش غرور جواني - يبوست - آسم - خنازير - ضرب خوردگي - راشيتيسم - لومباگو و...

* نام‌هاي ديگر آن: شعرالجن، شعرالجبال، ساق‌الاسود، شعرالارض، كزبره البئر، لحاء الغول، جگر داروي سدابي، چترك، حشبشه الطحال، سنبل، شعرالخنازير، پرشياوشان، طريخومالس، سريبون، كثيرالشعر، يولوطريخون، شعرالكلاب، شعرالغول، جعده، كزبره‌القنا، صيف الاسود، صيف، سبع‌المعرض، القنا، ايوصيف، بالديري قره، پرسياوشو، ضغائرالجن، شعرالجباد، لحاه الغول، اديانتوم، مورامون، سرانيون، بولوطرنجون و جگر داروي سياه مي‌باشد.

۱. طبع آن متعادل مايل به گرمي و خشك است.

۲. پرسياوشان تب‌بر است.

۳. دمكرده آن براي درمان زردزخم استفاده مي‌شود.

۴. براي بيماري‌هاي برونشيت از دمكرده آن استفاده شود.

۵. عمر خاصيت دارويي آن ۶ ماه است بعد از يك سال از چيدن هيچ‌گونه خاصيتي ندارد.

۶. جوشانده آن به عنوان مسهل صفرا، بلغم و سوداي موجود در معده و روده‌ها مفيد است.

۷. دمكرده آن براي درمان بيرون راندن اخلاط سينه و درمان تنگي‌نفس مفيد است.

۸. ماساژ با جوشانده آن باعث سياه‌شدن مو و تقويت آن مي‌گردد. براي اين كه نتيجه بيشتري راجع به تقويت مو بگيريد مي‌توانيد سوخته پرسياوشان را به صورت ضماد روي سر بگذاريد.

۹. براي دفع سنگ مثانه از دمكرده آن استفاده شود.

۱۰. ضماد پخته آن براي كاهش ورم بيضه مفيد است.

۱۱. براي خردكردن سنگ‌مثانه و كليه بصورت ضماد در ناحيه درد بگذاريد.

۱۲. مصرف دراز مدت پرسياوشان براي قلب و ريه مضر است بهتر است كه با صمغ عربي خورده شود.

۱۳. براي درمان عفونت‌هاي ريه ۸ گرم پرسياوشان را در ۵۰۰ سي‌سي آب جوشانده ۲۰ دقيقه دم‌كرده صاف نموده با عسل مخلوط نموده طي ۳ نوبت ميل شود.

۱۴. براي درمان عفونت مثانه و كليه ۱۵ گرم را در يك ليتر آب‌جوش به مدت ۲۰ دقيقه دم‌كرده روزي ۳ فنجان ميل شود.

۱۵.براي درمان سل ۳ گرم پرسياوشان و ۲ گرم ريشه باديان را در۲۰۰ سي‌سي آب دم‌كرده هر روز صبح ناشتا ميل شود.

۱۶. براي درمان سرفه از دمكرده پرسياوشان ميل شود.

۱۷. براي درمان ورم كليه كاكل ذرت، پرسياوشان و ريشه ايرسا از هر كدام ۵ گرم را در يك ليتر آب جوشانده صبح ناشتا يك ليوان ميل شود سپس هر ۵ ساعت يك ليوان ديگر ميل شود.

۱۸. براي درمان پيسوريازيس پرسياوشان را سوزانده خاكستر آن را با روغن زيتون مخلوط كرده به محل بماليد.

۱۹. براي محكم كردن ريشه‌ي مو و دراز كردن موي سر خاكستر پرسياوشان را با روغن مورد مخلوط كرده به سر بمالند.

۲۰. براي درمان شوره‌سر خاكستر پرسياوشان را با عرق مورد مخلوط كرده به سر بمالند.

۲۱. براي رفع موخوره پرسياوشان را در عرق بيد جوشانده صاف نموده با روغن زيتون مخلوط كرده سپس موها را ماساژ دهيد.

۲۲. بخور پرسياوشان بازكننده بيني است.

۲۳. براي درمان جوش‌هاي غرور جواني پرسياوشان را در عرق آويشن خيس نموده كمي حرارت داده سپس صاف نموده با روغن زيتون مخلوط كرده حرارت مي‌دهيم تا آب اضافي آن بخار شود سپس روي جوش‌هاي غرور جواني بماليد.

۲۴. براي درمان يبوست‌هاي مزمن گل خطمي، پرسياوشان، غازياغي و پوست درخت زبان گنجشك از هر كدام ۵ گرم را در ۸۰۰ سي‌سي آب جوشانده ۳۰ دقيقه دم‌كرده روزي ۳ فنجان قبل از غذا يك فنجان ميل شود.

۲۵. براي درمان آسم: زوفا، گل خطمي، پرسياوشان و گل بنفشه از هر كدام ۱۰ گرم مخلوط كرده روزي ۷ گرم در ۲ ليوان آب جوشانده صاف نموده روزي ۳ نوبت به مدت ۷ روز ميل شود.

۲۶. برگ پرسياوشان براي زخم‌هاي داخلي، عفوني و خنازير نيز مفيد است.

۲۷. براي درمان موليسيك (ريزش مو به شكل دايره) ماليدن مخلوط پرسياوشان و روغن زيتون مفيد است.

۲۸. براي درمان محل ضرب‌خوردگي ۵۰ گرم پرسياوشان را در يك ليتر آب سرد خيسانده سپس روي آتش بگذاريد بجوشد تا آب آن نصف شود صاف كرده محل درد و ضرب ديده را كمپرس كنيد.

۲۹. براي درمان پيچيدگي عضلات با محلول جوشانده پرسياوشان كمپرس شود طرز تهيه آن در شماره ۲۸ گفته شد.

۳۰. براي درمان نقرس ۲۰۰ گرم پرسياوشان را در يك ليتر آب خيسانده سپس ۲۰ دقيقه جوشانده هنگامي كه ولرم شد محل دردهاي نقرس را ماساژ دهيد، يك روش ديگر اين است كه پاها را با برگ‌هاي تازه آويشن چند ساعت بپوشانيد.

۳۱.براي درمان لومباگو ۵ گرم پرسياوشان را در يك ليتر آب سرد خيسانده سپس روي آتش بگذاريد بجوشد تا آب آن نصف شود صاف كرده ماساژ دهيد و يا اين‌ كه برگ‌هاي خشك پرسياوشان را در متكا بريزيد و روي آن بخوابيد.

۳۲. كودكاني كه راشيتيسم دارند داخل تشك آن‌ها برگ پرسياوشان را ريخته روي آن بخوابند.

۳۳. براي درمان رماتيسم ۵ گرم پرسياوشان را در يك ليتر آب سرد خيسانده سپس روي آتش بگذاريد بجوشد تا آب آن نصف شود صاف كرده محل درد را كمپرس كنيد.

منبع: http://attari-pamchal.com/index.php/3/176-giah114

کاکوتی

خواص کاکوتی

کاکوتی گیاه دارویی : برای درمان ناباروری

کاکوتی گیاه دارویی : برای درمان ناباروری در بین آذریها رایج است .

(البته از لحاظ علمی هنوز اثبات نشده .زیرا اصلا در این زمینه تحقیقی نشده است)

این مورد را یکی از اقوام نزدیک ما که 14 سال نمیتوانست بچه دار شود امتحان نمود و موفقیت آمیز بود.

این گیاه را به دوستان و اقوام خود توصیه کنید.از آنجا که گیاهی است .هیچگونه عوارض جانبی ندارد و بسیار ارزان و در دسترس است.

نحوه استفاده توصیه شده توسط پیران این کار:

خانم ها این گیاه را مثل چایی درحدود 2 هفته قبل از دوران پریود خود تا دو هفته 1 ماه بعد از آن استفاده نمایند.

آقایان هم همزمان استفاده کنند.

"کاکوتی (Thymus Vulgaris) یکی از گیاهان دارویی از تیره نعنائیان است.

این گیاه چند ساله است وبوته‌های آن پرپشت و ارتفاع آن بین ۲۰ تا ۵۰ سانتی متر می‌باشد و در آذربایجان به آن کهلیک اُتی(Kəhlik oti) و یا ككلیك اوتی (Kəklik oti)(به معنای علف كبك) می‌گویند.

خواص درمانی: گرم و خشک ضد باکتری خلط آور ضد سرما خوردگی و ضد عفونی کننده روده.کاکوتی که در گویش محلی خراسان به آن آنخ گفته می‌شود دارای نام علمی ziziphora tenuir از خانواده Labiatae می‌باشد. Thymus که نام علمی آویشن می‌باشد نیز از خانواده Labiatae می‌باشد. هر چند اثرات این دو گیاه بسیار شبیه همدیگر می‌باشند. آویشن بیشتر در بیماریهای تنفسی استفاده می‌گردد ولی کاکوتی اغلب در درمان اختلالات گوارشی نظیر اسهال و دل پیچه کار برد دارد . چوپان ها و کوه نوردان تازه کاکوتی را جمع آوری می‌کنند و چای آن را گوارا ترین نوشیدنی می‌دانند. کاکوتی را از آن جهت به دوغ اضافه می‌کنند که اثرات سوء گوارشی آن نظیر دل درد و دل پیچه کاهش یابد.کاکوتی دارای گل های بنفش است"

از برگ‌های خشک‌شده و خردشده کاکوتی به عنوان طعم‌دهنده در دوغ استفاده می‌شود.

منبع: http://www.shaafa.mihanblog.com/post/9

شیر نارگیل

شیر نارگیل و دفع سنگ کلیه

نتايج به دست آمده از يك تحقيق نشان مي‌دهد استفاده از شيرنارگيل براي دفع سنگ كليه مفيد است. در شير نارگيل كه با رسيدن ميوه كاهش مي‌يابد، آنزيم‌ها و اسيد آمينه‌هاي مختلفي وجود دارد.

گوشت سفيد ميوه نارگيل از نظر طب قديم ايران گرم و خشك و شير آن كمي گرم و مرطوب است.

گوشت ميوه نارگيل تقويت كننده و افزايش دهنده وزن و به سبب انرژي زياد، حرارت داخلي بدن را افزايش مي‌دهد.

اين ميوه ضعف كبد را درمان، ادرار را افزايش و به درمان درد مثانه كمك مي‌كند.

نارگيل به درمان زخم‌هاي سطحي كمك مي‌كند و از ريشه آن براي درمان ناراحتي‌هاي كبد استفاده مي‌شود . دم كرده نارگيل به درمان اسهال خوني كمك مي‌كند و خوردن نارگيل به سالمندان و افرادي كه سرد‌مزاج هستند، بسيار توصيه مي‌شود.

نارگیل

خواص نارگیل

نارگیل،‌ گیاهی است که ابتدا در جنوب آسیا کشت می‌شد و در حال حاضر در تمام مناطق آسیایی وجود دارد.مردم اقیانوس آرام از تمام قسمت‌های این درخت استفاده کرده و آن را به عنوان یک غذای اصلی مصرف می‌کنند.
درخت نارگیل، درختی است زیبا و تنومند که به صورت قائم رشد کرده و بدون انشعابات است.
برگ‌های آن بسیار بزرگ و زیبا است و دارای گل‌هایی به رنگ زرد و نارنجی است.
میوه‌‏های نارگیل، بیضی شکل و سبز هستند که با یک پوسته سخت قهوه ای پوشیده شده‏‌اند.
در قاعده میوه‌ی نارگیل سه سوراخ وجود دارد که چشم‌های نارگیل نامیده می‌شوند.
گوشت این میوه سفید رنگ و چرب است و درون آن با یک شیره یا مایع شیرین پر شده است.
ش درخت نارگیل

ارزش غذایی در 100 گرم نارگیل به شرح زیر است:
ویتامین ب: تیامین 10 میلی‌گرم
ویتامین ث: 2 میلی‌گرم
کلسیم: 21 میلی‌گرم
آهن: 2 میلی‌گرم
فسفر: 98 میلی‌گرم
چربی:‌ 34/7 گرم
کربوهیدرات: 14 گرم
پروتئین:‌3/4 گرم
کالری: 359

دیگر خواص نارگیل عبارتند از:

• از تشکیل گواتر ساده پیشگیری می‌کند.
• دارای خاصیت تناسب اندام است.[نارگیل بخورید، چربی آب کنید]
• یبوست و هر نوع گاز ایجاد شده در معده را از بین می‌برد.
• از روغن نارگیل برای درمان زخم‌ها، بریدگی‌ها، سوختگی‌ها و نیز آفتاب سوختگی‌ها استفاده می‌شود.
• استفاده از روغن نارگیل بر روی پوست، برای کاهش چین و چروک‌های پوستی توصیه می‌شود.
• روغن نارگیل برای تقویت مو نیز به کار می‌رود.
• خوردن حداقل 2 قاشق غذاخوری روغن نارگیل نیاز روزانه به ویتامین E را برطرف می‌کند.
• خوردن آب نارگیل برای رفع مشکلات کلیه و مثانه موثر است.

منبع: www.hubpages.com

شفتالو

نام انگلیسی - Peach

نام علمی – Prunus persica

نام خانواده گیاهی- Rosaceae

تاریخچه : درخت شفتالو از زمانه های خیلی قدیم بدینسو اهلی گردیده است چنانچه بگفته تاریخ شفتالو اولین میوه ئی بوده است که حدود 4000 سال قبل در چین اهلی ساخته شده است. این میوه از طریق راه ابریشم از چین به ایران یا فارس انتقال داده شد. یونانی ها ورومی ها بین سال های 300 -400 قبل ازمیلاد آنرا دراروپا وانگلستان رواج دادند وطی قرن های 16 و17 از طریق سیاهین به امریکای شمالی برده شد.شفتالو یکی از میوه های لذیذ وخوش مزه میباشد که عموما تازه خورده میشود ولی ازآن کشته نیز میسازند. این درخت ورایتی های زیادی دارد که از نگاه شکل ، گل ومیوه ازهم فرق میداشته باشند.

اوصاف گیاهی: شکل درخت بته ئی ویا باشاخه های آویزان ، برگ بطریق مبادله روئیده قدری بیضی تا نیزه مانند و با داشتن کناره های دندانه دار. گلها انفرادی یا جوره ئی تولید گردیده که رنگ گلابی وبعضا سفید دارند. میوه سنگی ، بزرگ، کروی، دارای پوست لشم وپت دار ورنگ زرد، سرخ تا سفید و صرف یک خسته بداخل خود دارد که ذریعه پوش استخوانی سخت پوشانیده میباشد. رنگ دانه سفید است.

محل رویش: شفتالو از جمله میوه های منطقه معتدله میباشد که درهرجا میروید. عمر کوتاه داشته حد اعظمی تا 20- 30 سال بیشتر میوه نمیدهد. بخوبی پیوند پذیر است که میتواند بالای دیگر خسته داران پیوند گردد یا دیگرخسته داران بالای آن پیوند گردند اما از اینکه طول عمر کوتاه دارد ، پیوند کردن آن اقتصادی نمیباشد. در اکثر جاهای افغانستان این درخت رویانیده شده واز میوه آن زیاد استفاده میگردد. شفتالو توسط شبشک های نباتی سبز زیاد آسیب پذیر میباشد ازینرو دایم برگ هایش مبتلا به آفت گردیده و چملک میشوند باوجودیکه چملک شدن برگ یک نوع مرض برای شفتالو نیز بحساب می آید.

درولایت غور در قریه کمینج شهرک و ولسوالی ساغر بهترین درختان شفتالو موجود است. خاصتا کمینج که شفتالوی آن بسیار کلان وخیلی آبدار ولذیذ میباشد چنانچه خوردن یک دانه شفتالو یک نفررا سیر میسازد( شفتالوی قریه سرپل کمینج منظور این نوشته است). اگر کسی برای یک بار شفتالوی کمینج را خورده باشد دیگر تا باقی عمر لذت آنرا از یاد نمی برد. شفتالو درجاهای سرد از تمام میوه های دیگر دیرتر میرسد و همزمان با سیب خزانی پخته میشود.

1. شفتالو يا هلو يك مسهل ملايم است كه بهترين زمان خوردن آن نيم ساعت بعد از خوردن غذا مي‌باشد.

2. پوست درخت آن ضدكرم است البته با احتياط استفاده شود.

منبع: http://hessekhoob.com/%D8%AE%D9%88%D8%A7%D8%B5-%D9%88-%D9%81%D9%88%D8%A7%DB%8C%D8%AF-%D9%85%DB%8C%D9%88%D9%87-%D8%B4%D9%81%D8%AA%D8%A7%D9%84%D9%88

برگه هلو

شفتالو یا هلو

شفتالو یا هلو معادل : مسهل ملایم ، ضدکرم ، تب‌بر ، مجاری ادرار ، قلنج کلیوی ، سیاه سرفه
مسهل ملایم – ضدکرم - تب‌بر - مجاری ادرار - قلنج کلیوی - سیاه سرفه - زخم‌های سرطانی - زخم سودایی - یبوست - نقرس - میگرن - زایمان آسان - تقویت کننده نیروی جنسی - ورم پروستات - کاهش فشار خون - زخم‌های جرب - صرع - خارش بدن و...

1.     شفتالو یا هلو یک مسهل ملایم است که بهترین زمان خوردن آن نیم ساعت بعد از خوردن غذا می‌باشد.
2.     پوست درخت آن ضدکرم است البته با احتیاط استفاده شود.
3.     پوست درخت هلو تب‌بر می‌باشد با احتیاط مصرف شود.
4.     پوست درخت هلو برای بیماری‌های مجاری ادرار مفید است.
5.     برگ درخت هلو قلنج کلیوی را تسکین می‌دهد.
6.     دم کردة گل یا شکوفة هلو در سیاه سرفه مورد استفاده قرار می‎گیرد.
7.     برگ له شده تازه و کهنه هلو برای بیماری‌های جلدی و زخم‌های سرطانی اثر آرام کننده دارد.

ادامه مطلب

هلو

براى تسكين تحريكات عصبى ، دمكرده شكوفه درخت هلو بكار ببريد

اصل هلو از چين بوده است و بعد به ايران آمده و از ايران به اروپا رفته است . هنوز هم در چين ، يك نوع هلوى وحشى مى رويد كه هسته آن درشت ولى خود آن كوچك است . در قرون وسطى نام هلو در كتابهاى فرانسه آمده است و دستور داده اند آب هلو را با عسل بجوشانند و شيرين بيان به آن اضافه كنند و بنوشند تا نفس مطبوعى پيدا كنند.
ارزش غذايى هلو
هلو مثل تمام ميوه ها خواص ادرارآور و ملين دارد. گوشت هلو، داراى سلولوزهاى نرمى است و كاملا هضم مى شود. هلو ميوه اى نسبتا كم ترشى است . مواد قندى و نشاسته اى آن به آسانى هضم مى شود و معده به راحتى هضم آن را تحمل مى كند.
به نظر مى رسد كه مواد قندى هلو، ترشحات غده هاى هاضمه را تقويت مى كند و هضم غذا را آسان مى سازد.
هلو ميوه اى است كه خيلى ويتامين دارد. ويتامين هاى ((ب 1)) و ((ب 2)) و ((پ ، پ )) و ((ث )) و مخصوصا ويتامين ((آ)) در هلو فراوان است .
اين ويتامينها به مقدار زيادى در پوست هلو تمركز يافته است و به همين علت مثل لويى چهاردهم ، بايد هلو را با پوست خورد و دندان در پوست و گوشت آن گذاشت .
توصيه شده است كه پوست هلو را، ولو سفت هم باشد، بايد جويد و خورد.
هر چند كه پوست هلو با كركهاى نرمى كه دارد، به ذائقه بعضى ها خوش ‍ نمى آيد.