جو؛ پدر غلات
جو با نام علمی Hordeum vulgare گیاهی
است علفی و یک ساله که ارتفاعش بسته به انواع مختلف آن، تا یک متر می
رسد. برگ های آن متناوب، باریک و دراز به رنگ سبز تیره می باشند. جو که بیش از دوازده هزار سال پیش شناخته شد، بومی آسیای غربی و آفریقای غربی است و به سرعت در نواحی مدیترانه منتشر شد. جو از آغاز تاریخ انسان و احتمالا قبل از گندم کشت می شده است و هنوز یکی از غذاهای عمده انسان به شمار می رود. از
لحاظ پراکندگی جغرافیایی در کشورمان، جو در گیلان، آذربایجان، اصفهان،
لرستان، خوزستان و یا به عبارت بهتر، در همه جای ایران به طور وسیعی کشت می
شود.
ترکیبات شیمیایی جو:
جو حاوی انواع پُلی ساکاریدها نظیر نشاسته و دکسترین است. گیاهک جوانه جو حاوی ترکیبات روغنی از جمله اسیدهای چرب شامل: اسید استئاریک، اسید پالمتیک، اسید اولئیک و اسید لینولئیک می باشد. بنابراین از نقطه نظر مواد غذایی، بین دانه جو و دانه های در حال رشد و جوانه زده آن تفاوت عمدهای می باشد.جدول (1) مواد موجود در 100 گرم جو را نشان می دهد. جو به طور معمول به سه صورت در بازار عرضه می شود.
1- جو پوست نکنده که هنوز سبوس آن جدا نشده است.
2- جو پوست کنده که پوست آن گرفته شده است.
3- جو سفید که پوست و سبوس آن گرفته شده است و به نام "جو مرواریدی" معروف است.
خواص درمانی جو
جو از نظر طب قدیم ایران سرد و خشک است و دارای خواص دارویی فراوانی است. بقراط، پدر علم پزشکی غرب، جو را به عنوان یکی از راه های موثر در درمان بیماری های حاد به کار می برده است. دم کردههای جو هنوز به نام "چای هیپوکرات" معروف است. تجربیات اخیر پزشکی نشان می دهند که مواد تشکیل دهنده جو، خاصیت درمانی دارند. جو همچنین عملکرد درمان های طبیعی را تسهیل نموده و بهبود می بخشد.
