كارنیتین برای اولین بار در سال ۱۹۰۵ كشف شد، اما شناسایی ساختار و تركیب آن به طور دقیق در سال ۱۹۲۷ صورت گرفت. كارنیتین یک ماده مغذی ضرروی شرطی است و تحقیقات نشان داده است كه انسان ظرفیت محدودی برای تولید كارنیتین دارد، ولی مقادیر مورد نیاز توصیه شده برای انسان به راحتی از منابع كارنیتین قابل جذب است. كارنیتین یک آمین چهار ظرفیتی با خاصیت دوگانه است كه فقط فرم ایزومری پ آن در فعالیت های زیستی شركت می كند، به همین دلیل پ—كارنیتین هم نامیده می شود.
بیوسنتز كارنیتین در بدن از اسیدآمینه های لیزین و متیونین و به طور عمده در كبد و كلیه صورت می گیرد و ویتامین ٴ (اسید اسكوربیک) برای سنتز آن ضروری است و تولید آن در زمان رشد و بارداری افزایش می یابد.
بیوسنتز كارنیتین در بدن از اسیدآمینه های لیزین و متیونین و به طور عمده در كبد و كلیه صورت می گیرد و ویتامین ٴ (اسید اسكوربیک) برای سنتز آن ضروری است و تولید آن در زمان رشد و بارداری افزایش می یابد.