
بر اساس تعاريف موجود توانايي حفظ خطر پايين ابتلاء به بيماري يا ناتواني، حفظ عملكرد بالاي ذهني و جسمي و داشتن يك زندگي فعال، بعنوان سالمندي سالم بيان شده است. با توجه به بهبود نسبي شرايط زندگي و پيشرفت قابل توجه علوم پزشكي در پيشگيري و درمان بيماريها، ميانگين اميد به زندگي در بدو تولد در اغلب كشورهاي دنيا افزايش قابل توجهي داشته است، بگونهاي كه در زنان ژاپني از 45 سال در سال1840 به 85 سال در سال 2000 رسيده و طبق پيشبيني سازمان ملل به بيشتر از 90 سال در سال 2040 خواهد رسيد. شرايط مشابه با ژاپن براي اغلب كشورهاي ديگر نيز پيشبيني شده است (تصوير 1).
از طرف ديگر آمارهاي موجود در اغلب كشورهاي صنعتي و آمريكا نشان ميدهند كه رشد جمعيتي كهنسالان بالاي 85 سال در مقايسه با سالمندان 84-64 ساله از سال 1990 تا سال 2000 بسيار قابل توجه بوده است و پيش بيني ميشود تا سال 2050 ميلادي به صورت تصاعدي افزايش يابد. در حال حاضر بالغ بر 3 ميليون آمريكايي بالاي 85 سال سن دارند كه پيشبيني ميشود تا سال 2050 به بيشتر از 30 ميليون نفر برسند.