تعريف پرخوري عصبي:
مصرف دورهاي، كنترلنشده، جبري يا وسواسگونه و سريع مقادير زيادي غذا در يك دوره زماني كوتاه كه با استفراغ عمدي، گرسنگي كشيدن يا ورزش سنگين به منظور پيشگيري از افزايش وزن دنبال گردد، پرخوري رواني يا عصبي ناميده ميشود. در طبقهبندي اختلال رواني و رفتاري كه در سال 1992 توسط سازمان بهداشت جهاني (WHO) ارائه شد، با تعريف پرخوري عصبي به صورت زير، تشخيص آن مسير گرديد:
1- اشتغال فكري پايدار با غذا كه به پرخوري افراطي ميانجامد 2- استفراغ عمدي و تخليه غذا براي اجتناب از اثرات چاقكننده آن 3- ترس بيمارگونه از چاقي 4- اغلب، يك دوره قبلي بياشتهايي «ناآشكار»
در طبقهبندي اختلالات رواني و رفتاري، ميان پرخوري عصبي با وزن بهنجار تفاوت وجود دارد.
علايم و نشانههاي باليني پرخوري عصبي:
در پرخوري عصبي يا رواني، شخص به الگوهاي خوردن غيرعادي خودآگاه روي ميآورد، از ناتواني در توقف خوردن ميترسد، احتمال دارد افسرده و درباره رفتار خويش خود انتقادگر شود. در پرخوري، خوردن افراطي حداقل دو بار در هفته و دست كم به مدت سه ماه ادامه دارد و اغلب با استفراغ خودالقايي و رژيم منظم به منظور بحران پرخوري همراه است. بسياري از بيماران بياشتها علائمي از پرخوري دارند، اما اين مشكل در افراد با وزن متوسط نيز رايج است. افراد پرخور معمولاً در نوعي رژيم كاهش وزن به سر ميبرند و پرخوري بيانگر «از دست دادن مهار» است! آنها در زمانهاي خاصي پرخوري و بسياري از آنان غذا را پنهان ميكنند و مخفيانه ميخورند!
مصرف دورهاي، كنترلنشده، جبري يا وسواسگونه و سريع مقادير زيادي غذا در يك دوره زماني كوتاه كه با استفراغ عمدي، گرسنگي كشيدن يا ورزش سنگين به منظور پيشگيري از افزايش وزن دنبال گردد، پرخوري رواني يا عصبي ناميده ميشود. در طبقهبندي اختلال رواني و رفتاري كه در سال 1992 توسط سازمان بهداشت جهاني (WHO) ارائه شد، با تعريف پرخوري عصبي به صورت زير، تشخيص آن مسير گرديد:
1- اشتغال فكري پايدار با غذا كه به پرخوري افراطي ميانجامد 2- استفراغ عمدي و تخليه غذا براي اجتناب از اثرات چاقكننده آن 3- ترس بيمارگونه از چاقي 4- اغلب، يك دوره قبلي بياشتهايي «ناآشكار»
در طبقهبندي اختلالات رواني و رفتاري، ميان پرخوري عصبي با وزن بهنجار تفاوت وجود دارد.
علايم و نشانههاي باليني پرخوري عصبي:
در پرخوري عصبي يا رواني، شخص به الگوهاي خوردن غيرعادي خودآگاه روي ميآورد، از ناتواني در توقف خوردن ميترسد، احتمال دارد افسرده و درباره رفتار خويش خود انتقادگر شود. در پرخوري، خوردن افراطي حداقل دو بار در هفته و دست كم به مدت سه ماه ادامه دارد و اغلب با استفراغ خودالقايي و رژيم منظم به منظور بحران پرخوري همراه است. بسياري از بيماران بياشتها علائمي از پرخوري دارند، اما اين مشكل در افراد با وزن متوسط نيز رايج است. افراد پرخور معمولاً در نوعي رژيم كاهش وزن به سر ميبرند و پرخوري بيانگر «از دست دادن مهار» است! آنها در زمانهاي خاصي پرخوري و بسياري از آنان غذا را پنهان ميكنند و مخفيانه ميخورند!