بسیاری
از انسانهای فعال اعم از نوجوان یا كهنسال در حین كار و تلاش معمولا از
یك تفریح همراه با لذت و بدون توقف در كار، مطالعه، تولید یا خدمات و بدون
محدود كردن آزادی یا دخالت در كار دیگران به نام آدامس جویدن بهره
می‌برند.
شیرینی اولیه‌ی آدامس، آرامش هنگام جویدن، جلوگیری از خشكی
دهان، معطر و خوشبو شدن دهان، جلوگیری از انتشار بوی سیگار یا غذاهای بودار
خورده شده، نوعی انرژی گرفتن از این ورزش ملایم فك و دندانها و عضلات صورت
و ... همگی اجازه می‌دهند تا انسانها در هر سن و موقعیت و مقامی كه هستند،
بتوانند از این تفریح با نشاط لذت ببرند.
ماهنامه‌ی گزارش با نگاهی به
تاریخچه‌ی آدامس در جهان، نظر خوانندگان خود را به اثرات و خواص این تنقلات
نیمه خوراكی و بهداشتی دندانپزشكی جلب می‌كند.
تاریخچه آدامس
قدمت
آدامس به 9 هزار سال پیش و همزمان با آغاز تمدن بشر می‌رسد. بنابراین آدامس
منحصر به انسانهای امروزی نیست. یونانیان نخستین كسانی بودند كه آدامس
جویدن را به مردمان شناساندند. آنها صمغ یا رزین درخت Mastic یا Masticne
را به جهانیان شناساندند. بعدها انگلیسی‌ها از پوست نوعی درخت كاج به عنوان
صمغ استفاده كردند.
این پیگیری‌ها همچنان ادامه یافت تا اینكه در سال
1860، صمغ به آمریكا راه پیدا كرد و در آنجا یك تكنسین داندانساز به نام
«آلفرد آدامز» سعی در ساخت یك نوع ماده لاستیك مانند از این صمغ‌ها كرد؛
این جا بود كه آدامس به شكل امروزی شناخته شد.
دكتر آدامز برای افزایش
كیفیت آدامس‌ها، خودش نمونه‌های آنها را می‌جوید و به اصطلاح آزمایش می‌كرد
و بهترین‌ها را كه خوب تولید شده بودند در مغازه‌ای كه به همین منظور فعال
بود، می‌فروخت.
ماده‌ی اولیه‌ی آدامس
ماده‌ی اولیه‌ی آدامس از
ساقه‌ی درخت بنه به دست می‌آید. معادل فارسی آدامس «سقز» است. برای اینكه
سقز كشدار شود آن را با گیاهی به نام ازفلك یا كمپوره مخلوط می‌كنند.
در
ادامه تولید آدامس و افزودن خواص مهم به آن، گروهی به فكر تولید آدامس
بادكنكی افتادند و نخستین فرمول تهیه‌ی آدامس بادكنكی را فرانك فیلر در سال
1906 تهیه كرد. اما این نوع آدامس به بازار نیامد تا سال 1928 كه والتر
دیمر از فرمول فیلر استفاده نمود و اولین فرآورده موفق از آدامس بادكنكی را
به بازار عرضه كرد.
از آنجا كه رنگ این آدامس صورتی بود، اكثر آدامس‌های بادكنكی هم به پیروی از آن صورتی رنگ هستند.
| 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر