این ماده معدنی با نام مسخره اش یکی از اجزاء سه آنزیمی است که در بدن برای انجام واکنش های شیمیایی مهم لازمند.
مولیبدن بخشی از آنزیم سولفیت اکسیداز است.
آنزیمی که سولفیت ها را در بدن سمیت زدایی می‌کند، سولفیت ها در غذاهای
پروتئینی و به عنوان محافظت کننده های شیمیایی در برخی غذاها و داروها یافت
می شوند. به گفته دکتر جودیت ترنلند از بخش آمریکایی مرکز پژوهش تغذیه ای
انسان در سانفرانسیسکو، افرادی که قادر به تخریب سولفیت ها نیستند، این
ماده شیمیایی در بدنشان انباشته می شود . وی می گوید : «نوزادان مبتلا به
این اختلال ، بسیار ناتوانند و مدت طولانی زنده نمی مانند.» به گفته وی ،
این شیرخواران دچار یک اختلال ژنتیکی نادر هستند که موجب مهار آنزیم های
حاوی مولیبدن می شود، و دادن مولیبدن اضافی معمولاً کمکی به آن ها نمی کند.
برخی
افراد نسبت به سولفیت های افزودنی حساسیت بیش از حد دارند، و مبتلا به آسم
و سایر مشکلات تنفسی تهدید کننده حیات می شوند. دکتر ترنلند می گوید:
«متاسفانه ، مولیبدن اضافی مخصوصاً در کاهش حساسیت به سولفیت نزد مبتلایان
به آسم مفید نیست.»
مولیبدن
همچنین بخشی از دو آنزیم دیگر به نام های گزانتین اکسیداز و آلدئید
اکسیداز می باشد. هر دو آنزیم در تولید ماده ژنتیکی و پروتئین ها دخالت
دارند. گزانتین اکسیداز همچنین به تولید اسید اوریک ، یک ماده زاید مهم در
بدن ، کمک می کند.
به
گفته دکتر ترنگلند ، نشانه های فیزیکی کمبود مولیبدن خیلی نادر است. در
این زمینه تاکنون تنها یک مورد اثبات شده است، و آن مردی بود که مدتها از
راه لوله معده غذا دریافت می کرد. کمبود مولیبدن را حتی در حیوانات به سختی
می تواند ایجاد کرد. دکتر ترنلند می گوید: «افرادی که رژیم های غذایی
نسبتاً طبیعی دارند، مبتلا به کمبود این ماده نمی شوند.» اکثر مردم روزانه
حدود 180 میلی گرم مولیبدن را از طریق غذاهایی که می خورند به دست می
آورند.
مقدار نیاز روزانه : 75 میکروگرم
منابع خوب غذایی : باقلا ، سایر غلات ، شیر و فراورده های لبنی ، سبزی های تیره رنگ و سبزی های پربرگ
منبع: ویتامین ها - ترجمه دکتر حسین حقیر - نشر
آفرینگان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر